Tanınmış ukraynalı politoloq Pavel Jovnirenko AYNA-ya müsahibəsində Rusiya-Ukrayna qarşıdurması, yeni müharibəsi təhlükəsi, eləcə də Cənubi Qafqazda baş verən proseslərlə bağlı fikirlərini bölüşüb. Beləliklə:

- 2022-ci ilin əvvəlində Rusiyanın Ukraynaya qarşı müharibəyə başlaya biləcəyi ilə bağlı xəbərlər nə dərəcədə ciddidir?

- Birincisi, Rusiyanın Ukraynaya qarşı müharibəsi 2014-cü il fevralın 20-dən başlayıb - Rusiya Federasiyasının Müdafiə Nazirliyi bunu “Krımın alınmasına görə” medalı ilə aydın şəkildə qeyd edib. Əgər genişmiqyaslı işğal ehtimalından danışırıqsa, bu, kifayət qədər yüksəkdir. Kreml özünü dalana sürükləyir, Ukraynanı isə son vaxtlar sərhədimizə yaxın qoşunların cəmləşməsi, Putinin “üçlü xalq” haqqında arqumentləri və Surkovun Rusiyanın sağ qalmasının şərtinin onun daimi entropiyası, yəni qonşu ölkələrin ərazisinin ələ keçirilməsi olması ilə bağlı NATO-ya doğru itələyir.

- Ukrayna Prezidenti Vladimir Zelenski Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevdən Rusiyada saxlanılan Ukrayna vətəndaşlarının, ilk növbədə Krım tatarlarının azad edilməsinə köməklik göstərməsini xahiş edib. Bu addımı necə qiymətləndirirsiniz?

- Rusiyadakı ukraynalı məhbuslarının azad edilməsi Vladimir Zelenskinin seçki proqramının əsas vədlərindən biridir və o, bunu həyata keçirmək üçün bütün mümkün yollardan istifadə etməyə çalışır. Düşünmürəm ki, Krımın və Donbassın bir hissəsinin işğaldan azad edilməsi məsələsi hərtərəfli həll olunmadan uğur qazanacaq. Axı Ukrayna vətəndaşları girovdurlar, bunun hesabına Moskva özü üçün siyasi güzəştlər almağa çalışır. O, həmçinin Krım tatarlarından Krımın işğalını qəti şəkildə rədd etdiklərinə və Ukraynaya sədaqətinə görə qisas alır.

- Türkiyə rəsmilərinin Ankaranın Kiyevlə Moskva arasında vasitəçi ola biləcəyi ilə bağlı açıqlamalarını necə qiymətləndirirsiniz?

- Mən Krımı və Donbassın bir hissəsini işğaldan çıxarmağın yalnız iki yolunu görürəm: hərbi və ya diplomatik - Ukraynanın və onun suverenliyi və ərazi bütövlüyünün qorunmasına təminat imzalayan üç ölkənin iştirakı ilə “Budapeşt formatı” əsasında. Budapeşt Memorandumu əsasında, nüvə silahından imtina müqabilində bizə “sığorta polisi” verən üç ölkə - Böyük Britaniya, ABŞ və Rusiya vəd etdiklərini etməyə borcludur. Hər hansı digər formatlar Kiyevin nəzarətində olmayan bütün ərazilərin məcburi şəkildə işğaldan çıxarılmasını təmin etməyəcək - Moskva Krımı ora daxil etməyəcək (“Minsk prosesi”ndə olduğu kimi) və ya bu formata məhəl qoymayacaq (“Krım Platforması”nda olduğu kimi).

- Azərbaycanla Ermənistan arasında 44 günlük müharibənin nəticələrini necə qiymətləndirirsiniz?

- Müharibədə Azərbaycan qalib gəldi, lakin münaqişə qaldı və həm Bakı, həm də İrəvan razılığa gələnə qədər davam edəcək. Tərəflərin hər biri sülhə yalnız rəqib üzərində tam qələbədən sonra gələ biləcək bir şey hesab edir. Amma bu, baş verməyəcək – hətta “arbitrlərin” və ya “müttəfiqlərin” köməyi ilə belə. Cənubi Qafqaz da daxil olmaqla, təcrübə göstərir ki, onların “dəstəkləri” çox vaxt münaqişədə iştirak edən ölkələri zəiflətmək və ya udmaq məqsədi daşıyır və onların “sülhməramlılığı” “sakitləşmiş”lərin xəyanəti və məyusluğu ilə yekunlaşır.

Mən münaqişə tərəflərinin hər ikisi üçün kənar adamam, heç birinin tərəfində deyiləm və olmaq da istəmirəm, ona görə də öz fikirlərimi, təkliflərimi bildirmək istəyirəm. Otuz illik silahlı qarşıdurma dünyanı yaxınlaşdırmadı. Müharibə gənc həyatları, resursları və gələcək nəsillər üçün perspektivləri əlindən alır. Ən əsası, işləmir. Həm də təkcə Qafqazda deyil, heç bir yerdə işləmir. Bunu ötən əsrin ortalarında - 1963-cü ildə Yelisey müqaviləsini imzalayan keçmiş barışmaz düşmənlər olan Almaniya və Fransa da başa düşdü. Nə iki yerli, nə iki dünya müharibəsi, nə də milyonlarla ölüm bu iki ölkəyə ərazi və millətlərarası mübahisəni həll etməyə kömək etdi – bu məqsəd, sadəcə olaraq anlamaq, gələcəyə baxmaq və onun ümumi yaradılması ilə həyata keçirildi. Yelisey müqaviləsinə əsasən, Fransa və Almaniya xarici siyasət, müdafiə, təhsil və mədəniyyətin bütün mühüm məsələləri üzrə bir-biri ilə məsləhətləşmələr aparmağa razılaşdı.

Saziş hər iki ölkənin hökumət başçıları, nazirləri və digər yüksək vəzifəli şəxsləri arasında müntəzəm görüşləri nəzərdə tuturdu. İmzalanmasından və həyata keçirilməsindən 25 il sonra fransızlar və almanlar ümumi orqanlar yaratdılar: Müdafiə Şurası, İqtisadi və Maliyyə Şurası, Mədəniyyət Şurası və Təbii Ətraf Mühit Şurası. Alman-Fransız hərbi briqadası əsasında fransız və almanlarla yanaşı, digər Avropa ölkələrinin hərbi qulluqçularının da daxil olduğu Avrokorpus yaradıldı. Sazişin mədəniyyət və gənclər siyasəti sahəsində əməkdaşlıqla bağlı xüsusi bəndləri, xüsusən də xüsusi Alman-Fransız Gənclər Forumunun yaradılması və çox uğurlu olduğunu sübut edən Alman-Fransız Gənclər Mübadiləsi Proqramının başlanması: milyonlarla gənc alman və fransız qonşu ölkəyə səfər edərək sıx və uzunmüddətli əlaqələrə başladı.

Bütün bunlar əbədi düşmənləri ən sadiq müttəfiqlərə çevirdi və onların ümumi iqtisadi və siyasi tərəqqisini təmin etdi. O zaman Fransa və Almaniya üçün həll yolu tapmaq müqayisə olunmayacaq dərəcədə çətin idi, çünki bu yolu ilk onlar tutmuşdular, çünki yalnız ölkələr və vətəndaşlar arasında münasibətləri tarazlaşdıracaq və münasibətləri yaradan beynəlxalq hüquqi sənədlər yox idi.

İndi həm təcrübə, həm də Azərbaycan və Ermənistanın tərəfdar çıxdığı müvafiq beynəlxalq müqavilələr toplanıb. Bunlar, ilk növbədə, Avropada Təhlükəsizlik və Əməkdaşlıq Konfransının Yekun Aktı, Avropa Şurası çərçivəsində milli azlıqların və yerli icmaların hüquqlarını təmin edən bir sıra müqavilələr, habelə 29 iyun 1990-cı il tarixli Kopenhagen Sənədidir.

Yekun olaraq bir daha vurğulayacağam: həm azərbaycanlılar, həm də ermənilər üçün strateji qələbə o zaman mümkündür ki, bu, hər iki ölkə üçün ümumi qələbə olsun. Tərəflərdən biri hərbi qələbə qazansa belə, bu, hər ikisi üçün strateji məğlubiyyətə çevriləcək, çünki bu, ədalətli və daimi sülhün əsasını qoymayacaq. Belə əsasları, Almaniya-Fransa təcrübəsinin sübut etdiyi kimi, yalnız bir amil yarada bilər: iki tərəfin ümumi qələbəsi - keçmiş üzərində qələbə.